"කොහොමද ? "
"ලේ ගත්තා, ටිකක් රිදුනා"
මගෙන් ලේ ගත්තෙ නෑ කවුරුත්
හැබැයි මට රිදුනා,
ගොඩක්.
පාලම
එදා,
ඉඳහිට පොද වැස්සක මල් වත්ත මැදින් යද්දි,
වැරදිලා වත් අතින් නොඅල්ලපු ඔබ
පාලම උඩදි, අත බදාගෙන
මහවැලියට වැටෙතැයි බියෙන්.
අද,
ඔබ නැති සමනල පාලම.
වැටියන් ගඟට.
මතකයෙන්..
ආයි ලියනව.විදුලි බලය ඇණ හිටල.ගේ ඉස්සරහ ලයිට් කණුවට නැගල එකෙක් මොනාද හදනවා.කවියක් ලියන්න පොත අතට ගත්තම ඔලුවට එන්නෙ "ඇල්කයින හැලජනීකරණය". මොනා කරන්නද,විභාගෙ ලඟටම ඇවිල්ල. ජීවිතේ ලඟින්ම හිටපු එක එකා (එක එකී) තමන්ව දාල යද්දි,ඒ අඩුව පුරවන්න කවුරුත් නැති වෙද්දි, හිතෙනව ආයිත් අතීතයට යන්න ඇත්නම් කියල. ආගම් කියල සංකල්පයක් මේ ලෝකෙ නොතිබ්බ නම් ඔබයි මායි එකතු වෙලා හුඟක් කල්. ඒත් ඔබේ ප්‍රතිපත්ති බිඳ දමල ඔබම වැඩ කරද්දි ඔබ මාව අත ඇරිය කියන හැඟීම සාධාරණයි. අන්තිමට උනේ තවත් යාළුවෙක් (යෙහෙළියක්) නැති වෙච්ච එක විතරයි. සමාජ සම්මතය බිඳගෙන උඹල දෙන්නට ඉන්න පුලුවන් නම්,ඇයි අපිට බැරි උනේ?. අහස කලුවෙලා වහින්නද මන්ද. අරූ ලයිට් කණුවෙන් බැහැල ඉනිමග තියල ගිහිල්ල. පිස්සෙක් ද කොහෙද.
මම බලාපොරොත්තු උන පරිපූර්ණත්වය ඔබේ නොතිබ්බට එහෙම එවුන් මේ ලෝකෙ ඉන්නව කියල මට බලාපොරොත්තු දුන්නෙ ඔබ. කොහොම හරි අන්තිමට ඔබ ගිහිල්ල. ආයි එන්න නම් එපා මම දෑත් බදල පිළිගන්නෙ නෑ ඔබව. සමහර විට කෙනක් ඇති මම වෙනුවෙන් කොහෙ හරි ඉඳල බලාගෙන.අවුරුදු 18ක් ගිහිල්ල ඒත් තාම හම්බෙලා නැති. සමහර විට ඔබයි මායි හමුවෙයි දවසක කොහෙහරි. එහෙම වෙන්න තියන ඉඩකඩ හුඟක් වැඩී. එදාට මම ඉන්නම් ඔබව කිසිදිනක නොදැනපු විදිහට.
මතකයන් ගුලි කරල වීසි කරන්න ඔනෙ උනත්,හිත දෙන්නෙ නෑ දිනපොතට ගිනි තියන්න. ඔබ වෙනුවෙන් මම ලියයි දිගටම. ඒත් කාලය ඇවිල්ල ඔබව අමතක කරන්න. කාලය ඇවිල්ල තනියෙන් ඉන්න, පුරුද්දටත් එක්ක. වැහිලේන්නු ඉගිලෙන තරමට වහින්නෙ නෑලු. ලයිට් ආව.
මම බලාපොරොත්තු උන පරිපූර්ණත්වය ඔබේ නොතිබ්බට එහෙම එවුන් මේ ලෝකෙ ඉන්නව කියල මට බලාපොරොත්තු දුන්නෙ ඔබ. කොහොම හරි අන්තිමට ඔබ ගිහිල්ල. ආයි එන්න නම් එපා මම දෑත් බදල පිළිගන්නෙ නෑ ඔබව. සමහර විට කෙනක් ඇති මම වෙනුවෙන් කොහෙ හරි ඉඳල බලාගෙන.අවුරුදු 18ක් ගිහිල්ල ඒත් තාම හම්බෙලා නැති. සමහර විට ඔබයි මායි හමුවෙයි දවසක කොහෙහරි. එහෙම වෙන්න තියන ඉඩකඩ හුඟක් වැඩී. එදාට මම ඉන්නම් ඔබව කිසිදිනක නොදැනපු විදිහට.
මතකයන් ගුලි කරල වීසි කරන්න ඔනෙ උනත්,හිත දෙන්නෙ නෑ දිනපොතට ගිනි තියන්න. ඔබ වෙනුවෙන් මම ලියයි දිගටම. ඒත් කාලය ඇවිල්ල ඔබව අමතක කරන්න. කාලය ඇවිල්ල තනියෙන් ඉන්න, පුරුද්දටත් එක්ක. වැහිලේන්නු ඉගිලෙන තරමට වහින්නෙ නෑලු. ලයිට් ආව.
නික්ම යාම
රතු ගඩොල් බිත්ති මත වැටුණු හිරු කිරණින්,
අපේම ඉරක් හොයන් යන ගමනක,
පසු කරන්නට දුකෙන් 'බෝක්' ගේට්ටුව,
නිකමට බෑගය ඇර බැලිමි.
එක දෙයක් අමතකයි,
හදවත.
(ෆ්‍රී)රැඩිකල්වාදය
මගේ මිත්‍රයෙක් ලඟදි රැඩිකල් වෙලා
"මචන් මාත් හිතුවා කොන්ඩෙයි රැවුලයි වවන්න."
"ඒ මොකටද? "
"ඇයි බන් එතකොටනෙ රැඩිකල් ලුක් එක එන්නෙ. දැන් බලපන් චේ ගුවේරා, එතකොට පිදෙල් කස්ත්‍රෝ ඊට පස්සේ ලෙනින්. ඔක්කොම රැවුල තියන පොරවල් නේ. රැඩිකල් මිනිස්සු.කෙල්ලොත් කැමති උන්ට තමයි. "
"එතකොට වික්‍රමසිංහලා, ආරියරත්නලා, රැඩිකල් නෙමෙයිද බන්? "
"පිස්සුද බන් උන්ට කිසිම රැඩිකල් ලුක් එකක් නෑ නේ. උන් හරි ගූඪ චරිත."
"හරියට විරාගයේ අරවින්ද වගේ? "
"ඒ කවුද බන්? මචන් රැඩිකල් විදිහට හිතපන් එතකොට පට්ට."
"මට නිකමට කියපන් රැඩිකල්වාදය කියන්නේ මොකක්ද කියලා?"
"එහෙම කියන්න බෑ බන්. අමුතු විදිහට හිතන එකනෙ. උඹල ට්වෙන්ටි ෆස්ට් සෙන්චරියේ නෙමෙයිද ඉන්නෙ?"
"චේ ගුවේරලා, ලෙනින් ලා, කස්ත්‍රෝ ලා රටක් වෙනස් කරන්න විප්ලව කරපු මිනිස්සු. එතකොට මෙච්චර රැඩිකල්වාදියො ඉඳලත් ඇයි බන් ලංකාව තාම එක තැන?"
මගේ මිත්‍රයා කරබා ගත්තා.
Subscribe to:
Posts (Atom)